1 Aralık 2011 Perşembe

çok çok az az.

katettiğin her metrenin her anın sonunda arkana dönüp bakarsan o anı tatmış değil, günlük yazmış oluyorsun. günlük yazmak için yaşanmaz.

özlemle mutsuzluk doğru orantılıysa, ki öyle olduğuna bahse giriyorum şimdi, (ve bunu sen de biliyorsun ki (hiç değilse bu konuda, işte sonunda..) kazanan benim!) herşeyin eskiden ne denli güzel olduğunu farkedip durmanın, bunu dillendirmenin, anımsamanın, hissetmenin, düşünmenin.. beni tedirgin etmesi çok mu abartılı?
aptal a sor, o da söylesin herkesin verebileceği cevabı.


kendini götüreceğinden sebep herhangi bir noktasına evrenin, o kendisi için çıldırdığın potansiyel kaçış işe yaramayacak.
çevre denen ve dünyanın en boktan anlarını yaşatma potansiyeline sahip şey hariç tutula.

yani; yine, yeniden.

no (great) surprises - just as usual.

Hiç yorum yok: