sıfırın altında

Tam da şu an, kendimi kocaman bi plajda, mesela dalyan, trilyorlanlarca, katrilyonlarca, ve daha sonra ne geliyorsa işte, o kadar kum tanesinin içinde düşürdüğüm birşeyi arıyormuş gibi, biraz kendini kaybetmiş, biraz da -bu kendini kaybetmişliğin bilincine varılan anlarda olduğu üzere- çaresiz hissediyorum; zorlukları altederek şekillendireceğim şeylerin peşinde koşuyorum son dönemde ve bütün enerjimi bu şeylerin (kumandayı mantığıma verdiğim anlarda, bazen) olur olmaz (gelen) kısımlarına harcayarak “asıl” olanı kaçırıyormuşum gibi (belki, sanki, vebenzeri..).

Yapmayı asla istemediğim ama yapmaktan korktuğum şeyler var. Kendime/yapabileceklerime dair korkularımı sorgulamıyor, üzerine gitmek istemiyorum, kendi kendine yok olmalarını bekliyorum gözlerim kapalı (bek tu 1989). kendime engel olamama olasılığı dikenli bir çit gibi, uzak tutuyor beni nerden peydah olduğu belli olmayan (kendini kandırmaya gel) korkunun merkezinden.

Köpeğin kendi kuyruğu peşinde koşması*na benzer bazen olan biten, o zaman.. rotamız.. bir çember?

sonra bir akşam, bütün gün çok çalışıp da sonsuz yorularak eve varıyormuşum, kendimi yatağa atarak şöyle söylüyormuşum sonra: beni de beraberinde götürdüğü yere kadar, blöfsüz geldin bunca yolu ve böyle de ilerle, bütün varlığını masada bırak koyduğun günkü gibi, sakın geri çekme, bırak orda kalsın yine ve iraden dahilindeki edilgenliğinin tadını çıkar hadi, bir tesadüf* bükücü değilsin artık ne de olsa, bundan sonra.