odanın köşesindeki koltuğa oturdum, izledim. dakikalarca, belki saatlerce bilemiyorum. öyle acıtıcıydı ki işkence, belki de hissizleştim, uyuştum, farkedemedim geçen zamanın asıl miktarını.
sonra bekledim. sabırsızlandım. çok istedim. hayal ettim. benimmiş gibi yaptım. benim olacağına inandım. benim olduğunu iddia ettim. benim değilmiş, benim olmayacakmış meğer.
çok canımı acıtmadı ama hiç gerekli de değildi şimdi. merak etme sadece birkaç dakika ağladım.
kendime not: (bana zaman ve koordinat sözleri verdi, hadi ordan) yine ilk erkek arkadaşını yeniden gören Robinimsi olma, başka birşey istemez.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
4 yorum:
Birgün buluşup da aradaki mesafeleri kapatırsak mesela bi şekilde...bu yazıyla ilgili "az veriyle çok yorum" tarzında kafamda oluşan şeyleri anlatıp gülebilmeyi isterim...(inşallah tabii gülmek kısmı)
:) ay hop so.
"bu kadarcık"tan birşey çıkarabiliyorsan bana dair korkarm ben yalnz senden :P
Yook canım genelolarak bi birikimim war taabe okuduum kadarıylan:))) korkma bende:D
if yu sey so :)
Yorum Gönder