isterdim ki şöyle bir arkama yaslanayım. dudaklarımla kulaklarım birleşmiş mesela, öylesi bir gülücük kiralamış yanaklarımı.

yaptığım hiçbirşeye verecek hiçbir anlamım yok şu anda, gitgide de azalıyor, "eyvah".
sanki şey gibi, ne gibi? bu tip konuların bahsi geçerken, gerçek bir böylesini daha önce hiç yaşamadımcıya dönüşen biri olarak diyebilirim ki: DAHA ÖNCE YAŞADIĞIM HİÇBİŞEY GİBİ DEĞİL.

en baştan düşünelim.
bir yoktu, bir varoldu. yürüdü güldü koştu yemek falan yedi (ama en çok çikolata) susadı küstü güldü sesi kısılır gibi olana değin. gitti, geldi, düşündü, karar veremedi, bilemedi, umursamadığı da oldu, ölümüne kafayı taktığı da. ee sonra? ya bu daha bir başlangıç arkadaşım!
sözler verdi, sözler dinledi, gece uyudu gündüz yürüdü falan. böyle bişeyler.
sözün özü (lütfen) nasıldıysa öyle kalacak madem varolan süregelen süregiden süreduran sürebiten sürebatan süreçıkan falan filan.. HMM.. PEKİ.. TAMAM.