gözünü kaçırmadan bak bana!

idle kaldığım zamanlarda gerçeklik duygumu-algımı yitirdiğimi farkediyorum. beni başıboş bırakmayın ey insancıklar! boş bırakıldığımda, birşey (herhangi birşey) için özellikle bekletildiğimde başka bir evde, başka bir yatakta uyanıp ilk anda nerde olduğunu anlayamayan insan şaşkınlığı yaşıyor, sağa sola bakıp kavramaya çalışıyor, bulunduğum yerde ne aradığımı kestirmeye kasıyor hatta bazen daha da ileri giderek aslında bulunduğum yerde olmadığıma inanmaya başlıyorum. bunu anlatmak güç. zifiri karanlık bir odada gözlerim açık halde kendimi kör olmadığıma kanıt, zayıf da olsa bir ışık aramaya çalışırken bulmak gibi, kestirememek herşeyin yerinde, bıraktığım gibi olduğu gerçeğini. yapmayın bunu bana insanlar! biliniz ki tek sabırda inat nedenim sonunda güzel birşey elde edeceğime olan inancımdır. bundandır böyle aval aval, böyle ne yapacağını bilmez katledişim zamanı.


ayazağa, 2009