b.n.b. !?! (b.b.e.) / eko-ko-o-. :)

karanlıkta saklambaç oynamak kadar adice.. eve saklanıp, delice arandığın bir vakit, akşam yemeğini aradan çıkartmak, gerekirse en sevdiğin diziden birkaç sahne izlemek, tuvalete girmek, dişlerini fırçalamak ve bütün bu eylemlerin akabinde hiç birşey olmamış gibi çıkıp kendini sobeletmek kadar adice.. adaletsizce.. hile yaparak.. oyun içinde oyun oynayarak.. oynayarak..

yavaş gel dedi.
ben.. yürümüyordum bile.. yani aslında yürüyordum ama.. biliyorum bazen.. bazen şey olabiliyor.. şey işte.. ya of.

uçurtma yaptık birlikte, ilk kez işe yaradığını hissettim rüzgarın.. bir karga kondu uçurtmaya, ne kadar alengirli hareket yaptıksa da uçmadı, bırakmadı uçurtmamızı.. bağırdım, yalvardım, kızdım, uçurtmayı parçalamak pahasına salladım.. salladım! gitmedi karga; gülümsedi bizden tarafa.. O: şaşırdı, kızdı, küfretti, ağladı.. uçurtmayı tele taktırmak pahasına salladı.. gitmedi karga.. gerçekten sevdiyse onun olsundu, öyle söyledi.. peki dedim.. bıraktık ipini..
Onu öptüm, arkamı döndüm ve yürüdüm.

yavaş gel dedi.
ona doğru yürümüyordum, ben Ondan uzaklaşıyordum..
insan bir noktadan uzaklaşırken ister istemez bir başka noktaya yaklaşıyordu, amaç dahilinde olmadan..
hayat duruşları kabullenmiyor. harekette bir süreklilik olduğu sürece nefes alabilirim, kural: bu. en azından bizim anlaşmamızda böyle..

yavaş gel dedi.
yavaşlayamam.. üstelik!.. neyse yeniden tekrarlamayacağım..
gülümsüyor, gülecek birşey yok ki..

yüksek yeşil bir dağa tırmanmıştık, kan ter içinde.. hatırlıyor.
aşağıdaki vadiye bakıp bağırmıştı,
"burdayım işte"
"mmşte"
"şşte"
"te"
"e"
..
aynen böyle yok oldu sonra.

yavaş gel diyor..
susuyorum..


kendime not: o-ha :)