küçük çocukların bir birey olduğunun farkına varamayanlardan nefret ediyorum. toplu taşıma araçlarında onlara eşya muamelesi yapanlardan da.
"kibar maske"li kaba insan (ki kendisi gözle görülür şekilde <30) önümde oturan anne-çocuğa yaklaşarak "pardon (pardon mu? nezaket işaretin bu mu?) oturabilir miyim?" diyor..
OHA! GÖRMÜYOR MUSUN? ORDA ZATEN BİRİ (>7) OTURUYOR!
anne çocuğunu çantası gibi kucağına alıyor (!) ve çocuk hüzünle pencereden dışarı bakıyor, keşke "BEN OTURUYORUM BURDA, GÖRMÜYOR MUSUN?" dese. diyemiyor.
bunu rica eden (hala rica mica diyorum pöf) >50 olsa anlayabilirim, zira o yaşlardakilere ben dahi yer vermeye meyilliyim ama aynı yaşlardayız GERİZEKALI! sen.. naapıyosun?
profilimin tamamını görüntüle, oku, izle, dinle, sonra gel bana söyle.
agu-cuk
ben de/bile/dahi bir zamanlar genç ve güzeldim, şekerdim gerekirse sempatiktim..HALA DA ÖYLEYİM BE! HALA ÖYLEYİM.
koment-z
ben senede 365 kere izmir i özlüyorum. sen?
ALAKA-sSIZ ADAM
evrensel dil ingilizce falan değil, ÇAKALCA. ne çok işini bilen var dünyada.
2 yorum:
burası istanbul :)
haklısın, burası istanbul ve burda nispeten kısa bir süredir yaşıyor olmama rağmen şehrin türlü rezilliğini gördüm, tamam ama, bunu istanbula mal edemiycem cem, zira izmirde de rastlamış olduğum bi durum.
istanbulda bir milyor insan yaşıyor, dolayısıyla insan maskesi altında özüöküz insanlara rastlama olasılığımız daha yüksek, ve fakat bu, direk olarak "kişisel embesillik" kavramına giriyor. ben de istanbul'da yaşıyorum & zaman zaman ayakta duramıycak kadar yorgun oluyorum, özetle: embesil izmirde de embesil, istanbulda da, pariste de, ghentde de (çığ gibi büyüyen genelleme :) ).
Yorum Gönder