detsnatmaysıtayl

presentation muhabbeti hakkaten zor iş.
bilhassa when it is presented in english and if your english is not fluent enough.
ve fakat öyle ya da böyle, sunumları seviyorum, hem it doest matter which language i will use. :p

pf
ve fakat, zaman zaman sunumlar son derece kastırıcı özellik ihtiva edebiliyor. morali sıfırlayıp zaten mevcut olan stressi upper level yapabiliyor. özellikle sunulan, uzun süren bir çalışmanın sonuçları ise, sunum öncesi birincil kastırıcı: özetlenmesi gereken tonlarca paper, hazırlanması gereken birkaç ton table, figure, vs vs. ve o mühim(!) ikincil sıkıntılar; ne giysem ne giysem? saçıma fön çektirsem çok mu özenmiş görünürüm? yoksa kendi haline mi bıraksam? yoksa pembeye mi boyatsam? yoksa kestirsem mi? bu ayakkabı uymadı hiç pantolonuma, yeni bir tane mi alsam? süet mi alsam deri mi? babet mi alsam ne yapsam? yeşil kolyemi mi taksam yoksa hiçbirşey takmasam mı?
vebenzeri bilimum gereksiz kararsızlıklar kafayı rahat bırakmıyor.. öte yandan sunuma beklenenden az sayıda insanın katılması durumunda yaşanan tarifsiz hayal kırıklığı.. sunum sırasında gerçekleşmesi muhtemel istemdışı maymunluklar da odaklanmayı engelleyebilmekte; misal: pointer ın gösterdiği noktanın heyecandan titreyen elde delirmiş bir arı gibi sağa sola ordan buraya hareket etmesi, amacından saparak bir türlü gösterilmek istenen alanda sabit kalmaması, ya da pilinin bitmesi, vebenzeri gereksiz gülüşmelere neden olması.. zamansız gelen öksürükler, sesin kısılması/ ezikleşmesi.. yanlışlıkla bir kezden fazla olmak üzere back e basıp birkaç sıra önceki slide ı açmak.. bla bla..
en bombası da herşeyi bitirip, tenks for etenşını göstermenin akabinde oh çekmeye yeltendiğiniz anda sunuma hazırlanırken aklınıza dahi gelmeyen ve saçma sapanlıkta çığır açacak düzeyde enteresan sorularla karşılaşmak..

günler sonrasını düşünmenin anlamı yok.
içimi kemiren kurtları tek tek öldürmeliyim derken..
ikinci şans veriliyor. inanamıyorum ikinci şans var-mış!!!!
gözlerim yaşardı bak şimdi, selpak almaya gittim, yokum.