mayday mayday

üç yıldır sürdürdüğüm şeyi uzaklara açılmak gibi görüyorum şimdi, dönüp geçmişe bakınca. sanki saatlerce günlerce aylarca ve hatta (artık diyebilirim ki) yıllarca yüzmüş, olabildiğince derinlere açılmışım. yaptığımın anlam kazanması için karaya dönmem şart. oysa canım dönmek istemiyor. burda denizin ortasında durmuş sırt üstü takılıyorum. yüzüme güneş vuruyor ve bu beni daha da miskinleştiriyor. canım birşey yapmak istemiyor, mesafe gözümde büyüyor ve kendimi yorgun hissediyorum. plaja dönüp güven içinde uyumak istiyorum ama olmuyor işte. ömrüm boyunca burda bu şekilde takılamam, biliyorum. başladığım işi bitirmek zorundayım ve bu aşamada kimseden yardım da isteyemem.. yoksa isteyebilir miyim? bir helikopter gelip beni alabilir mi?
helikopter şansımı çoktan yitirdim sanırım.
bembeyaz kumların üzerinde o bol e li oleyi çekeceğim günü görebilmek dileklerimle..
şimdilik kulaç kulaç üzerine. pf.