rüya değil, kabus..melek değil, şeytan..

Aynı hikayeleri sayıklarken yüreğim aynı ritmle,yeniden,yine
Semtimim sokakları yetmedi yalnızlığıma, gözlerimdeki yükü boşaltmaya uğraşırken
(O yük gözlerimin değildi üstelik)
Paylaşmak isterken birikmiş bir hüznü, tek emaneti son dönemi(mi)n
Tekrarlatma!
Senden önce...senden sonra...

Zamansız açmış çiçekler gibi kısaymış ömrüm
Yüksekten bırakılmış gibi başlayan bu hayatta
Savrulmuş rüzgarda , sessiz mekanlara
İçimde bir tek his şimdi
Dokunduklarım yok olurken yavaş yavaş
Yalnızım bu yemyeşil kırda, savaşın kucağında
Korkmuyorum, atlılar üzerime geliyor gibi...

Kalan gidenden, başlayan bitenden az
Her gün onca yaşanmamış sözcük daha karalanırken üzerine
Hiç yoktun burda
Hiç biz olamadık, yazık...

Ama bil, benim onca zaman bildiğim gibi
Çıkış yolunu bulan bütün o yaşlar
Yok olmadı!
Kaybolmadı!
Renk verdi belki yeniden, kurumuş bir yaprağa

Şimdi kayıp gitmek yakın
Hiç bilmediğim yerlere, varsın olsun
Oysa en güzel mevsimi yılın
Ve en güzel yılı hayatın
İster istemez
Biter masal, anne çocuğu öper
“İyi geceler...”

Güneş orda kalsın bırak, tamam, artık yok önemi
Senin de benim de gücüm olmadığı gibi...
Sadece çocuk sormasa, biri sustursa ya..
“Mutlu son nerde anne?”



by-un eFeNDi